Tasarımcılar - Projeler

Barış Develioğlu & Su Efsane Akpınar - Ayrım
Ebru Duman - Orient
Emine Selcen Altındal
Enes Duman & Kıvanç Bora - Şehir ve Orman
Esra Meydan - Kabuk
Sevinç Ergin - Veba
Zeynep Kaynarsoy - Kapanma

Bu sergi, paylaşılan fiziksel ortamın paylaşılan çevrimiçi ortama evrildiği süreçte yalnızca dijital temasla oluşturulmuştur. Katılımcıların fiziksel biraradalığının mümkün olmadığı süreçte, yaşamsal pratiklerin geleceğine dair sorgulamalar mekan kavramını merkeze alarak gerçekleştirilmektedir.

Günümüzde mekan, gittikçe daha soyut ve zihinsel bir anlam kazanmaktadır. Özellikle bütün dünyayı etkileyen pandemi süreci ile birlikte içinde bulunduğumuz, iletişim kurduğumuz, kendimizi gerçekleştirdiğimiz, sosyalleştiğimiz mekanlar kaçınılmaz olarak dijitalleşmektedir. Bu sergide dokuz farklı bakış açısıyla mekanı tarihsel, zihinsel, soyut ve somut olarak irdelediği, günümüzdeki mekan yaklaşımlarını yansıtan ve eleştirel bir bakış açısı sunmayı amaçlayan çalışmalar yer almaktadır. Sergideki çalışmalar izleyiciye aynı zamanda gelecekteki mekan algısına yönelik alternatifler sunmayı hedeflemektedir.

Küreselleşme ve dijitalleşme gibi geçtiğimiz yüzyılın politik ve teknolojik değişimleri, sosyal bilimlerin genel geçer mekan kavramını yeniden gözden geçirmesine yol açmıştır. Geçtiğimiz yüzyılda sosyoloji ve kültürel çalışmalar, mekanı (space) sosyal bir yapı olarak refere etmiş, onu; olay, durum ve grupların sonuçları olarak okumuştur (Maresch ve Werber’den akt. Gronau, 2017, s.9). Mekan, topolojik tanımından sıyrılmış, birey tarafından mental ve bedensel olarak algılanmaya başlanmıştır. Bu okuma; bireyi, içinde bulunduğu mekanı nasıl algıladığı ve onunla nasıl etkileşim kuruduğu üzerine düşünmeye iter. Toplum ve mekan arasındaki ilişkiye dair sorular sorar ve mekanı karmaşık sosyal sistemler bütününe eklemler. Mekan, eylemi mümkün kılar ve o, eylemin ana sahasına dönüşür; Lefebvre, mekanın formu yarattığı, ve de mekanın yaratılmış form oluşuna dikkat çeker (Aktaran; Löw, 2001, s.28). Mekan şimdi yalnızca olayların meydana geldiği yer değildir; olaylar mekanı meydana getirir (O’Doherty, 1986, s.39). Bu anlamda; mekanlar yalnızca eylem için referans noktası ya da eylemin ürünü değil, aynı zamanda eylemin yapısıdır (Löw, 2008, s.33).

Bu sergi, ‘Yeniden Müşterek Gelecekler’in inşasında mekan olgusunun önemli bir yeri olduğunu savunmaktadır. Zira mekan, fiziksel ve mental anlamda “Birbirimizle nasıl iletişim kurarız? Nasıl hareket ederiz? Nasıl yaşarız?” (Lynton, 2009, s. 329) gibi sorulara cevap vermekte kilit bir rol oynamakta ve mekanın fiziksel boyutuyla birlikte somut olmayan yapılanması, sosyal, siyasi, ekonomik, psikolojik olgular ve güç ilişkilerine bağlı, mekanı çok yönlü ve karmaşık bir yapı haline getirmektedir.

Buradan hareketle; yeryüzü ile kurduğumuz ilişkiyi belirleyen insan-merkezli ve hükmedici hiyerarşilere dair sergideki işlerden Foto-enstalasyon “Kabuk” mekanda var olan insanın, mekanın sınırlarıyla olan kavgasına bir bakıştır. Nesimi’nin “Sığmazam” şiirinden yola çıkılarak, “mekana sığamamak” kavramı kabuk metaforu üzerinden yansıtılmıştır. Cismi mekana bağlı olan ama bu sınırlandırılmaya uyum sağlayamayan insana dair sunulan bu bakış açısı, eserdeki kabuk üzerinde bırakılan izlerle aslında evrensel bir aynılığa işaret etmektedir. Kurgu-belgesel “Ayrım” fiziksel olarak hareketlerin kısıtlandığı ve mekanların dönüştüğü bir süreçte anlamlar ve aidiyet duyguları yüklenen mekanlara dair bir anlatıdır. 3D Modelleme ve animasyon yöntemleri kullanılarak oluşturulmuş ‘Şehir ve Orman’ ve ‘Kapanma’ da ise kültürlenen doğaya gönderme yapılmıştır. Sergide yer alan bir diğer Foto-Manipülasyon/Enstalasyon ‘Orient‘ mekanı kültürel kimlik kavramı üzerinden okur. Moderniteden beridir hükmedici bir tavırla atanan ‘Şark’, eserde geleceğe dair neoliberal piyasa koşullarının öngördüğü popüler kitle kültürü çıktılarına dair sorgulamalarda bulunur.

---------------------------

This exhibition was created with digital contact in the process where the shared physical environment evolves into the shared digital environment. In the process where physical coexistence of the participants was not possible, inquiries about the future of vital practices are carried out by centered on the concept of space. 

Today, space is gaining more and more abstract meaning. Especially with the pandemic that affects the whole world, the places we live in, communicate and socialize inevitably become digital. In this exhibition, there are works by nine different students, in which they examine space as historical, abstract and concrete; reflecting today's approaches to space and aiming to present a critical perspective. The works in the exhibition also aim to offer the audience alternatives for the perception of space in the future. 

The political and technological changes of the past century, such as globalization and digitalization, have led social sciences to reconsider the general concept of the space. In the last century, sociology and cultural studies have referred to space as a social structure. event, situation and results of groups (as cited in Maresch and Werber. Gronau, 2017, p.9). Space has been stripped of its topological definition and started to be perceived as mental and physical by the individual. This reading: it pushes the individual to reflect on how he perceives the space he or she is in and how he interacts with it. It asks questions about the relationship between society and space and articulates space into a complex set of social systems. Space makes action possible, and it becomes the main field of action; Lefebvre points out that space creates form, and space is a created form. (Cited in; Löw, 2001, p.28) Space is not the place where events occur in it now; -on the contrary- events make up the space (O’Doherty, 1986, p.39). In this sense, spaces are not only the reference point for the action or the product of the action, but also the structure of the action (Löw, 2008, p.33).

This exhibition underlines the concept of space as an important place in the construction of 'Common Futures Again'. Because space plays a key role in answering questions such as “How do we communicate with each other? How do we act? How do we live?” (Lynton, 2009, p. 329). At the same time, it is the physical dimension of the space, its intangible structuring, social, political, economic, psychological phenomena and power relations, which makes space a multi-faceted and complex structure.

Starting from here; Photo-installation “Shell”, one of the works in the exhibition about the human-centered and dominating hierarchies that take place in the theme and determine our relationship with space, is the struggle of the people existing in the space with the boundaries of the space. Based on Nesimi's poem "I don't fit in", the concept of "not being able to fit in the space" is reflected through the metaphor of the shell. This point of view about the human being, whose body is connected to the place but cannot adapt to this limitation, points to a universal sameness with the traces left on the shell in the work. Fiction-documentary “Separation” is a narrative about spaces that are loaded with meanings and sense of belonging in a process where physical movements are restricted and spaces are transformed. In 'City and Forest' and 'Lock-Down', which were created using 3D Modeling and animation methods, reference was made to cultured nature. Another Photo-Manipulation/Installation 'Orient' in the exhibition reads the space through the concept of cultural identity. The 'Orient', who has been appointed with a dominating attitude since modernity, questions the popular mass culture outputs predicted by the neoliberal market conditions for the future in the work.

Yüzyıllardır insanlar mekanlardan bağımsız düşünülmemiştir. Mekanın yaratım sürecinin insandan bağımsız düşünülmemesi, mekan ve insan arasında karşılıklı bir aidiyet yaratmaktadır. İnsanın mekanı ve mekanın insanı yarattığı süreç içerisinde mekandan ayrılma gerçekleştiğinde eylemin nereye ait olduğu ve hangi anlama sahip olduğu bilinmemektedir. Mekanın fiziksel boyutuyla birlikte somut olmayan yapılanması, sosyal, siyasi, ekonomik, psikolojik olgular ve güç ilişkilerine bağlı, mekanı çok yönlü ve karmaşık bir yapı haline getirmektedir. Her ne kadar esnek, göreceli ve yönsüz gözükse de mekanlar üzerinden yeni bir düzene, alışılmışın dışında olana adaptasyon insanları zorlamaktadır.

Michel Foucault, “Başka Mekanlara Dair” adlı metninde içinde bulunduğumuz dönemin, mekân dönemi olduğunu söylemektedir. Bu söylem, şu anda içinde bulunduğumuz pandemi içerisinde daha da anlamlı hale gelmektedir. Birey ve mekan arasındaki ilişki bambaşka bir hal almıştır. Bireysel farklılıklar, mekanın algılanmasında önemli bir rol oynamaktadır. Her birey için bir mekanın anlamı farklıdır. Şehirler, mahalleler, dükkanlar, esnaflar bize farklı duygular hissettirmektedir. Özellikle gündelik yaşamın vazgeçilmez unsurları olan okulların, kütüphanelerin, müzelerin, kafelerin, kahvehanelerin, sahafların, tiyatro ve sinemaların bu dönemde dönüşüm içerisinde olmaları bireylerin bu mekanlara olan algılarını değiştirmiştir.  Fiziksel olarak hareketlerin kısıtlandığı ve mekanların dönüştüğü bu dönem içerisinde “insanların mekan algıları” eserin çıkış noktasını desteklemektedir. İnsanları bulundukları mekanlardan fiziksel olarak ayrılması nereye ait olduğu bilinmeyen bir demet insan ve bir demet mekan oluşturmaktadır.

Bu eserde anlamlar ve aidiyet duyguları yüklediğimiz mekanlardan uzaklaşmak zorunda olmanın kişiler üzerindeki etkisi analog bir kolaj metoduyla gösterilmiştir. Mekanın sınırlı ve sınırsızlığı değil, insanla birlikte var oluşu ve tamamlanışı eserde parçaların karmaşık bir şekilde bir araya getirilmesiyle sunulmuştur.

Can we think of people independently of places?

It is not possible to say yes to this question in a process where people create space and space creates people. Because the perception of space we have creates us and gives meaning to our actions. When we cannot perceive the place, we can only make predictions. The images formed in our minds will consist of darkness and immensity.  It is the 'space' that surrounds our minds from the moment we first begin to grasp reality. 

The spaces where we are born, grow up and die have physical dimensions as well as intangible processes. According to social, political, economic, power relations and psychological phenomena man creates his own space; perceives the space, loads meanings and plays a role in changing the space. Therefore, to think of space only on a cartemental plane will be wrong because space has a multifaceted and complex structure. The collage work on 50x70 Canvas and the video content integrated with the collage were aimed to show the changing perceptions of space with the pandemic. Leaving the spaces we live together and carry out our actions is one of the deepest problems we face in the pandemic. Michel Foucault says that the period we live in is the period of space in his text “Of Other Spaces”. This discourse, even more so in the current pandemic becomes meaningful. Because the relationship between the individual and the space has become completely different. Individuals have now moved away from the places they belong to, have been removed and left alone. When we stay away from the places we define ourselves, we are just a void and darkness. For this, we wandered through heterotopias, met people, collected stories, took photos. Then we took a pair of scissors and separated people from places. Just like the pandemic did.

Modern Zamana Şark Yansımaları, Batı’nın geçmişte politik amaçlarla yarattığı ve sonrasında üzerine sayısız araştırma yapılmış Şarkiyatçılık kavramının akademide getirildiği konuma yönelik bir eleştiridir. Edward Said, “Şarkiyatçılık” adlı kitabında Şark veya Garp kavramlarının aslında var olmadığına; bu kavramların, Batı’nın yarattığı ve bugün sınıflanmaya yol açan egzotik terimler olduğundan bahsetmiştir. Günümüzde bakıldığında hızla gelişen teknolojiye rağmen Şark kavramının hala yaşadığı ve toplumların gerçekleri görmeyip hayaller kurmaya devam ettiği gözlemlenebilir. Deyim yerindeyse bu problem, Antikçağdan itibaren Avrupa’nın kendi özelliklerini ön plana sürmek amacıyla egzotik varlıklar, olağanüstü deneyimler ve gönül maceralarıyla süslü “Şark” kavramını ortaya çıkartmasıyla oluşmuştur. Edward Said, hızlı modernleşen dünyaya rağmen uçuk bir Avrupalı rüyasından itibaren olmayan Şarkiyatçılık gibi sınıflaştırıcı ve ayrıştırıcı fikrin bitmediğini; aksine nesillerdir parasal yatırımlar yapılarak çıkar amaçlı bir uygulamaya dönüşerek günümüze kadar yaşatıldığını savunur. Bu çalışmada da Batı’nın yıllardır bitirmeyip aksine edebiyat, sanat ve müzikte yatırımlar yaparak Şarkiyatçılık düşüncesini günümüze kadar getirme çabasını mizahla yansıtılmıştır.

“Modern Zamana Şark Yansımaları” çalışmasında Şarkiyatçılık düşüncesi, Avrupalı veya Avrupa ekolünün gölgesinde yetişen çeşitli sanatçıların yapmış olduğu tabloları modern popüler Avrupa ve Amerika Pazar ürünlerini kullanarak günümüze uyarlandı. Tablolar bu materyallerle dijital görsel uygulamalar kullanılarak bir araya getirilmiştir.

«Şark neredeyse tümden Avrupa’ya özgü bir buluştu; antikçağdan beri, gönül maceralarının, egzotik varlıkların, akıldan çıkmayan anılarla görünümlerin, olağanüstü deneyimlerin mekanı olagelmişti.»

Said, Edward. 2009. Orientalismus. Metis Yayınları. Sayfa 11.

«Şarkiyatçılık, Şark’a ilişkin uçuk bir Avrupalı rüyası değildir, nesillerdir önemli parasal yatırımların yapıldığı, yaratılmış bir kuram ve uygulama bütünüdür.»

Said, Edward. 2009. Orientalismus. Metis Yayınları. Sayfa 16.

Oriental Reflections on Modern Time is a critique of the position in academia of the concept of Orientalism, which was created by the West for political purposes in the past and after which numerous studies have been made. Edward Said, in his book "Orientalism", states that the concepts of the Orient or the Occident do not actually exist; He mentioned that these concepts are exotic terms created by the West and leading to classification today. Today, despite the rapidly developing technology, it can be observed that the concept of the Orient still lives on and societies do not see the realities and continue to dream. So to speak, this problem has arisen since Antiquity, when Europe introduced the concept of the "Orient", decorated with exotic beings, extraordinary experiences and heartbreaks, in order to bring its own characteristics to the fore. Edward Said states that the classifying and divisive idea of Orientalism, which is nothing more than a fleeting European dream despite the rapidly modernizing world, is not over; on the contrary, he argues that it has been kept alive until today by making monetary investments for generations and turning it into a profit-oriented practice. In this work, he humorously reflected the West's effort to bring the idea of Orientalism to the present day by investing in literature, art and music for years, rather than ending it.

In his work, “Oriental Reflections on Modern Time”, the idea of Orientalism was adapted to the present day by using modern popular European and American market products; the paintings made by various artists who grew up in the shadow of the European or European school. The paintings were brought together with these materials using digital visual applications.

«The Orient was an almost exclusively European invention; Since antiquity, it has been a place of heartfelt adventures, exotic beings, haunting memories and sights, extraordinary experiences.”

Said, Edward. 2009. Orientalismus. Page 11.

"Orientalism is not some wild European dream of the Orient, it is a created body of theory and practice in which significant monetary investments have been made for generations."

Said, Edward. 2009. Orientalismus. Page 16.

İnsan, varoluşundan bu yana tabiattan etkilendiği gibi tabiatı da etkilemiştir. Antik çağlardaki avcı-toplayıcı toplumlardan sonra toprağı işlemeye başlayan insanlık böylece yerleşik yaşama geçmeye başlamıştır. Köylerden ve diğer küçük yerleşim birimlerinden bugünlere kadar gelen yerleşik yaşam biçimi kendisini tarımdan koparmış ve hakim yaşayış şekli olmuştur. Özellikle 18. ve 19. Yüzyılda Avrupa’da kendini gösteren sanayi devrimi, şehirlerin oluşumunda ve gelişiminde önemli rol oynamış, şehirleri birer iş merkezine çevirmiştir. Bu sebepten ötürü de şehirler, insanlar için göç odağı olmuşlardır. Bu şehirlerin çoğu, aldıkları yoğun nüfus dolayısıyla karmaşaya, gürültüye ve kirliliğe teslim olmuşlardır. Lewis Mumford'un ''Tarih Boyunca Kent'' kitabında bahsettiği gibi içinde bulunduğumuz zamanın kentleri ve tasarımları önceki yüzyılların iyimser ve toplumcu anlayışını silmiştir. Böylelikle insanların yaşam alanları depresif mekanlar olarak vuku bulmuştur. Tıpkı Georg Simmel’in 1902 yılında Dresden’de modern kentler üzerine yapmış olduğu konuşmada değindiği gibi metropol kendini sürekli yenileyen bir arena, hayatın akışını sürekli değiştiren, yeni alışkanlıklar ve yeni yaşam tipleri üreten açık uçlu bir süreçtir. Bu çalışma Le Corbusier gibi geçtiğimiz yüzyılın önemli mimarlarının planlamış olduğu şehircilik anlayışındaki depresif atmosfer ve çevrenin birer yansımasıdır. Neoliberal politikalar sonucu oluşan bu tür şehir yapılaşmaları, insanların çevre bilincinden uzaklaşmasına ve yaşadıkları mekanlara dair hassasiyet algısının kaybolmasına sebebiyet vermiştir. Şehir yaşamının getirdiği kaosun aksine, doğa insanlara huzurlu ortam, temiz hava, mavi gökyüzü vb. gibi pozitif unsurlar sunmaktadır. Doğanın, insan tarafından görülebilecek en etkili ve yaygın yansıması olan ormanlar, insanların günlük hayatta şehirler tarafından maruz kaldığı stres ve kaostan arınmasını sağlamaktadırlar. En büyük mekan olan doğa, insanların yaşam alanlarının belirlenmesinde önemli bir faktördür. Bu bağlamda doğal faktörler gözetilmeden oluşturulan yaşam alanları beraberinde ideal olmayan yaşam koşullarını getirmektedir. Doğanın sağladığı unsurlar, insanların doğa ile olan entegrasyon sürecine bağlıdır.

Bu iki önemli mekanın, insan üzerindeki bıraktığı etkilerin yansımasını göstermek amacıyla Şehir ve Orman mekanları 3D Modelleme ve animasyon yöntemleri kullanılarak oluşturulmuş ve kıyaslanmıştır.
Bu iki önemli mekanın, insan üzerindeki bıraktığı etkilerin yansımasını göstermek amacıyla Şehir ve Orman mekanları 3D Modelleme ve animasyon yöntemleri kullanılarak oluşturulmuş ve kıyaslanmıştır.
“Modern Zamana Şark Yansımaları” çalışmasında Şarkiyatçılık düşüncesi, Avrupalı veya Avrupa ekolünün gölgesinde yetişen çeşitli sanatçıların yapmış olduğu tabloları modern popüler Avrupa ve Amerika Pazar ürünlerini kullanarak günümüze uyarlandı. Tablolar bu materyallerle dijital görsel uygulamalar kullanılarak bir araya getirilmiştir.

Since their existence, humanity has been affected by nature as well as they affect nature. After the hunter-gatherer societies in ancient times, humanity started to cultivate the land and thus began to settle down. The settled lifestyle, which has developed from the villages and other small settlements until today, has separated itself from agriculture and has become the dominant way of life. Especially in the 18th and 19th centuries, the industrial revolution, which manifested itself in Europe, played an important role in the formation and development of cities and turned cities into the trade center. Therefore, cities have been the center of immigration for people. Most of these cities have surrendered to chaos, noise, and pollution due to the crowded population they have. As Lewis Mumford mentioned in his book "The City in History", the cities and designs of our time have erased the optimistic and socialist understanding of previous centuries. Thus, the living spaces of people have occurred as depressive spaces. Just as Georg Simmel mentioned in his speech on modern cities in Dresden in 1902, the metropolis is an arena that constantly renews itself, an open-ended process that constantly changes the flow of life, produces new habits, and new life types. This work reflects the depressive atmosphere and environment in the understanding of urbanism, which was planned by the important architects of the last century, such as Le Corbusier. Such urban structuring because of neoliberal policies has caused people to deprive environmental awareness and to lose the perception of sensitivity about the places, they live in. Contrary to the chaos of city life, nature offers people positive elements such as a peaceful environment, fresh air, and blue sky. Forests, the most effective and widespread reflection of nature that can be seen by humans, provide relief from the stress and chaos that people are exposed to in daily life by cities. As the largest space, nature is an important factor in determining the living spaces of people. In this context, living spaces created without considering natural factors bring with them non-ideal living conditions.

The elements that nature provides depend on the integration process of humans with nature. In order to show the reflection of the effects of these two important places on people, City and Forest spaces were created and compared by using 3D Modeling and animation methods.

“Kabuk” mekanda var olan insanın, mekanın sınırlarıyla olan kavgasına bir bakıştır. Nesimi’nin “Sığmazam” şiirinden yola çıkılarak, “mekana sığamamak” kavramı kabuk metaforu üzerinden yansıtılmıştır. Cismi mekana bağlı olan ama bu sınırlandırılmaya uyum sağlayamayan insana dair sunulan bu bakış açısı, eserdeki kabuk üzerinde bırakılan izlerle aslında evrensel bir aynılığa işaret etmektedir. Bu kırılma süreci, kabuğunu terk etmeye çalışan insanlar üzerinde, kendi bilinçleri dahilinde temelde aynı olan izleri bırakır. Anne rahminden itibaren bir çeperin içerisinde bulunan insanlarda, mekandan sıyrılış aslında kolay olmayan ve temelden sarsıcı bir etki yaratır. Bunun mahiyetinde, bıraktığı izler de o kadar derin ve temeldir. Eserde kullanılan kan, deri, kemik gibi unsurlar bu duruma işaret etmektedir. Aynı zamanda esinlenilen metin olan “sığmazam” şiirinin yazarı Nesimi’nin de ölüm şekline bir atıf vardır. Nesimi yazdığı şiirlerden ötürü derisi yüzülerek öldürülmüştür. “Sığmazam” şiirini yazarak iki cihana sığmadığını belirten şairin, bu dünyayı terk ediş şeklinin de kendi varlığının mekansallığını sağlayan unsurlardan biri olan derisinden ayrılması ile gerçekleşmesi eserin bu yönelimine sebep olmuştur. “Sığmazam” eserinde anlatılan, insanın madde ve mana alemlerinde var olduğu ve bu iki aleme de sığamadığıdır. Madde aleminde beden, mana aleminde ise ruhunun varlığını ifade eder ama bu iki unsurla da sınırlandırılamayacağını belirtir. Eserde; duyulardan, yönlerden bahsederek mekanla bağını sağlayan olgulara da atıfta bulunur.

Kabuk çalışması tüm bu anlam yoğunluğunu ifade etmek üzere insanın mekanla olan hem bireysel mücadelesini hem de bireysel mücadeleden doğan ortak izlerini konu edinir. Siyah fon üzerinde bulunan sınırlandırılmış altı bölme, doğumdan yani yumurtadan ayrılıştan sonraki yeni mekanı simgeler. Kabuktan çıkış, yine gözle görülür sınırları olan bir mekana doğuştur. Altı adet yumurta sırasıyla bir yumurtanın kırılma evrelerini gösterir. Her bir farklı evre, kendine has bir iz taşır. Bu izlerde yer alan deri, kemik ve kan gibi unsurlar insanı mekana bağlayan, mekandaki varlığını kanıtlayan ve pekiştiren temel maddeler olarak betimlenir. Çalışmada aynı görseller üzerinde kullanılan çeşitli derinlik, yoğunluk ve renkteki filtrelerin sebebi, farklı görünenin içinde barındırdığı aynılığı yansıtmaktır. Kabuk çalışmasının geneline hakim olan rahatsız edici his ise; mekan değişikliğinin yani sığamamayla beraber var olan konfor alanından uzaklaşıp yeni bir mekana doğmanın korkusunu yansıtır. Bilinmezlik sürecinin yarattığı huzursuzluk, Kabuk’ta hissedilir derecededir. Aynı zamanda insanın kendi mekânsal varlığını borçlu olduğu ve çoğunlukla sayelerinde varlığını kabul ettirdiği bu unsurlarla olan ilişkisi de çarpıcı şekilde gün yüzüne çıkar. İnsan aslında bir bütün halindeyken varlığını oluşturan kemik, deri ve kanı ayrışmış parçalar halinde gördüğünde rahatsızlık duyar. Mekanın sınırları yani kabuk bir bütünü bir arada tutar ve bu yüzden kabuğun kırılması bütünlüğün bozulması ve formun değişmesi anlamına gelir. Deri, kemik ve kan da aynı etkiye sahiptir. Yeni formun bilinmezliği var olan huzursuzluğun sebebidir.

“Shell” is a look at the struggle of the people existing in the space with the boundaries of the space. Based on Nesimi's poem "I don't fit", the concept of "not being able to fit in the space" is reflected through the metaphor of the shell. This point of view about the human being, whose body is connected to the place but cannot adapt to this limitation, points to a universal sameness with the traces left on the shell in the work. This breaking process leaves traces, which are basically the same within their own consciousness, on people who try to leave their shell. For people who are in a periphery from their mother's womb, getting out of the place actually creates a shocking effect that is not easy. As such, the traces it leaves are just as deep and fundamental. Elements such as blood, skin and bone used in the work point to this situation. There is also a reference to the way of death of Nesimi, the author of the poem "Sığmazam", which is also the inspired text. Nesimi was killed by being flayed because of the poems he wrote. The way the poet left this world, stating that he did not fit in two worlds by writing the poem “Sığmazam”, was realized by separating from his skin, which is one of the elements that provides the spatiality of his own existence. This situation has led to this orientation of the work. What is described in the work "Sığmazam" is that human beings exist in the material and spiritual realms and cannot fit into these two realms. It expresses the existence of the body in the material realm and the soul in the spiritual realm, but states that it cannot be limited to these two elements. In the work; It also refers to the phenomena that provide its connection with the space by talking about the senses and directions.

In order to express all this intensity of meaning, the work "Shell" deals with both the individual struggle of the person with the space and the common traces arising from the individual struggle. The six delimited compartments on a black background symbolize the new space after birth, that is, after leaving the egg. Coming out of the shell is rebirth into a space with visible boundaries. Six eggs respectively show the breaking stages of an egg. Each different phase carries its own unique imprint. Elements such as skin, bone and blood in these traces are described as basic substances that connect people to space, prove and reinforce their existence in space. The reason for the filters of various depths, intensities and colors used on the same images in the study is to reflect the sameness of the different appearance. The disturbing feeling that dominates the "Shell" work in general is; It reflects the fear of changing the place, that is, moving away from the comfort zone that exists with the inability to fit in and being born into a new place. The uneasiness created by the process of obscurity is palpable in "Shell". At the same time, man's relationship with these elements, to which he owes his own spatial existence and to which his existence is often established, is strikingly revealed. In fact, the situation that people are uncomfortable with; is to see the bones, skin and blood that make up its own existence separated and decomposed. The boundaries of the space, namely the shell, hold the whole together, and therefore, breaking the shell means breaking the integrity and changing the form. Skin, bone and blood have the same effect. The obscurity of the new form is the cause of the existing unrest.

Günümüzde büyük şehirlerde yaşayan insanlar için en büyük problemlerden biri nefes almak, sosyalleşmek ve vakit geçirmek için ‘alan’ bulmaktır. Bütün bu süreçte yoğun şekilde çalışan ve sonrasında kendine alan bulamayan bireylerin zihni, Georg Simmel’in de değindiği gibi anlık izlenimlerle sürekli uyarılmaktadır. Bu modern zihinler, her geçen gün daha da hesap yapar hale gelmektedir.  Maalesef ki sürekli uyarılan ve gününün çoğunu kapalı mekanlarda geçiren şehirliler, kendine kalan sınırlı vakitte AVM’lere ve iç içe oturulan kafelere mahkum olmaktadır. Oysa açık alanda vakit geçirmek ve yabancılaşılan yeşil ve doğa ile etkileşime geçmek, şehirlileri bu uyaranlardan bir nebze olsun uzaklaştıracak ve nefes almalarını sağlayacaktır. Sokağa çıkma yasaklarının uygulandığı ve kapalı alanlara kısıtlamalar getirilen pandemi günlerinde, büyük şehirlerdeki yeşil alan eksikliği daha da görünür hale gelmiştir. Bu çalışmada sokağa çıkma kısıtlamalarının yaşandığı günlerde büyük şehirlerde az rastladığımız yeşil alanlarla insanların etkileşimi irdelenmiştir. Video/fotoğraf formatında gerçekleştirilen çalışma, büyük şehirlerin daha yeşil ve alternatif bir düzeninin olabileceğine dikkat çekmeye çalışılmıştır.

One of the biggest problems of people living in big cities today is to find 'space' to socialize and spend time. The minds of individuals who work intensely during this whole process and cannot find a place for themselves afterwards are constantly stimulated by instantaneous impressions, as Georg Simmel mentioned. These modern minds are becoming more calculating day by day. Unfortunately, city dwellers, who are constantly warned and spend most of their day indoors, are confined to shopping malls and cafes where they sit together in the limited time they have left. However, spending time in the open space and interacting with the alienated green and nature will take the citizens away from these stimuli to a bit and allow them to breathe. With the pandemic in which curfews and restrictions on closed areas are introduced, the lack of green space in big cities has become more visible in recent years. In this study, in the days of curfews, green areas that we rarely see in big cities interaction with people was studied. The work in video/photo format tries to draw attention to the fact that big cities can have a greener and alternative layout.